Ndjenjë e çuditshme!
Dikur të putha në ballë, në sy,
por në buzë jo më, s’e di,
pëshpërita dhe si drita u fika,
bërtita butë dhe ika.
Nga Dr. Isidor Koti
Ndjenjë e çuditshme!
Dikur të putha në ballë, në sy,
por në buzë jo më, s’e di,
pëshpërita dhe si drita u fika,
bërtita butë dhe ika.
Ti kërkove të mbetemi dy lule,
ndjenjat dhe mendimet të përkulen,
të heshtur ndër yjet nëpër natë,
si ëndërrimet mbetur shkretë në shtrat.
Fjalët heshtin, mendimet vështrojnë,
vështrimet dëgjojnë, prekjet shkallmojnë,
shkon e vjen midis asaj që është dhe s’duket,
prandaj nuk heq dorë, që lulja mos këputet.
Oh, ndjenjë me mistere të çuditshme,
rrufehedhëse – shpirtpritëse,
askush nuk afrohet në largësi,
përderisa ishte ndjenjë dhe jo dashuri!
