Nga Odise Kote

Peshkatar i thellësive …

Peshkatari ikën me varkën në agim,
dielli ngjyen me të kuqe
krifat e kodrave mbi Ksamil.

Pas e ndjekin erëra e rryma
plot me tinguj
të çuditshëm pulëbardhash.

Humbet midis shtjellave të thellësisë,
atje ku dashuria nuk është një iluziion
dhe as një rregull i nevojshëm.

Peshkatari kthehet mbrëmjes vonë,
kur kokoshët kanë zbritur nga çatitë.

E kuqja qenka tretur në krejt perëndimin.
Dhe në breg era pëshpërit:

” E paska rrëmbyer batica në ag
për ta kthyer në muzg…”

A beson në zot o peshkatar fytyrëbruz?

Besoj në zotin e thellësive,
gjersa vjen e më mer përditë në shtëpi…

Ca orë më vonë dielli lindi përseri…!